Etappe 6: Het venijn zit hem in de staart...4-7-2008

Beide equipes starten op vrijdag voor etappe 6, de etappe van de vele moeras-achtige stukken. De navigatie is gedurende de week moeilijker geworden en de uitdagingen zwaarder.

'Die Breslau' heeft als marathon-rally behalve het terrein ook de duur als uitdaging. Dag in, dag uit zwoegen we in onze auto's over zware terreinen en navigeren we onze weg naar de finish. De dagen zijn lang, de nachten kort.

Etappe 6 wordt gekenmerkt door extreem zwaar terrein: het inmiddels doodgewone stof wordt afgewisseld met water doorwadingen (maar liefst 12!) waaronder een aantal moeras-modder partijen. Vooral als je wat later dan de meesten aankomt is de grond helemaal kapot gereden. We gaan beiden uit van veel lier-gebruik, smerig worden en weer een lange dag.

Onze eerste echte moerasuitdaging komt na een korte kompasroute, we komen over een bultje en zien een paar auto's staan. "Een paar" blijkt relatief als we wat verder kijken. Een complete rij aan wagens staat vast in een moeras. Liertouwen en kabels all over the place, vrachtwagens trekken aan auto's en aan andere vrachtwagens, auto's aan auto's en iedereen trekt zich vooruit aan bomen, die daar zelf weinig aan meehelpen.

Hier zie je ook de echte sfeer van Die Breslau: je moet er niet alleen door, we moeten er allemaal door! Er wordt veel samengewerkt en nagedacht over wat het beste pad is, helaas blijk dat na elke auto te veranderen dus echt plannen zit er niet in. Wat doen we onze auto's toch aan!

Onze Unimogs komen over het algemeen goed door waterdoorwadingen, maar als het over moeras gaat, tja, dan zijn we zwaar en zakken vlotjes weg tot aan de assen. Rijden zit er dan niet meer in. Soms is het zo druk over een flinke breedte dat je een nieuw pad probeert te maken.

Geert duikt regelmatig tot aan z'n kruis in de modder om te kijken hoe diep iets is. Bij een enorm trage doorwading vind ik door een riet-bos een andere mogelijkheid, Geert komt hier tot de conclusie dat het vrij aardig moet lukken: het gaat gelijkmatig van hard zand naar sloot en weer omhoog. We parkeren de auto ervoor, zetten hem in de goede versnelling en ik geef gas. In het gat zakt de auto met de voorwielen weg tot nog maar net een klein stukje van de bull-bar zichtbaar is. Oei, dat was toch dieper dan verwacht! Tijd om de lier maar eens te gebruiken... Een klein uur later zijn we los en kunnen dit stuk voorbij, dat hebben toch sneller gedaan als vele anderen hier.

De rest van de etappe blijkt even zwaar, het is warm, het is smerig, het is gewoon enorm zwaar. Maar wel leuk!

Equipe 2 rijdt de etappe uit, zij zijn 15 minuten eerder gestart dan Equipe 1, de moddergaten zijn dan nog wat minder zwaar.
Wel hebben zij nu ook te maken met technische problemen. Bij het bergen van de Unimog van Joris Peumans, die tot zijn chassis in het moeras vast zit, raakt het liertouw zwaar beschadigd. Bij de volgende lieractie zou het daardoor ook breken... (No hard feelings Joris!) Verder breekt halverwege de etappe door een sprong één van de voorveren. De vaart moest er daarom behoorlijk uit en werdt nog ruim 70km gereden met een gebroken voorveer. De service had inmiddels een nieuwe vanuit het kamp gebracht, maar een snelle rekensom leerde dat langzaam doorrijden minder tijd zou kosten dan onderweg repareren...


Equipe 1 komt uiteindelijk na een diep stuk (het is inmiddels donker) op een lastig punt waar ook de navigator van Hedima en een andere Nederlands team er niet meer uit komen, we besluiten dan op GPS naar het kamp te rijden. Desondanks: een geslaagde en leuke dag!

terug naar het overzicht